İnsanların çoğunlukla bilinçaltı güdülerine teslim olup acıyla ve öğrenilmiş çaresizlikle yaşamayı tercih ettiği dönemdeyiz. Niçin, çünkü acı çekmek kişinin kendini ya da çevresini cezalandırmasının en konforlu yolu bana kalırsa. Başarması gereken bir işi zamanında başaramamasının, haksızlığa uğramasının veya elinden oyuncağının alınmasının üzüntüsünü konforlu bir yolla atması kadar eğlenceli ne olabilir ki. Acı çekmeyi mutlulukla bağdaştırmak epey kolay ulaşılabilir bir duygu durumu. Oysa yeniden başlamak, tekrar çalışmak, farklı yollar denemek emek isteyen bir uğraş. Üzüntüyle mutluluğu yakalamak varken bunlarla kim niçin uğraşsın???
Ha bir de sızlanıp şikâyetlenerek bu acının sorumluluğunu üstlenecek birini bulmak için çevreyi ikna çalışmaları da epey eğlenceli olsa gerek kişi için. Elbet bu acıyı üstlenecek kurban için aynısını söyleyemiyorum. Yalnız şunu gözlemliyorum acı veren tarafın verdiği acıyı diğer mutluluklardan üstün gören bir kesim var. Bize kurban bayramlarında aslında kurbanların kesilmek için gönüllü olduğunu ve bundan mutluluk duyduğunu söyleyen kişiler pek de haksız değil galiba…
Belki de çocukluktan kalma genetik bir kod ağlayarak sızlanarak isteklerine ulaşma arzusu…
