Günlerden perşembe, yağmurla rüzgarın ne yazık ki bedenimizi değil, kalplerimizi üşüttüğü bir kış. Dostluğun sıcağıyla yetinemiyor gibiyiz artık.
Bazen dillerimiz bıçak oluyor, kelimelerle kapanması zor yaralar açıyoruz. Yine de şarap ve kahve geç kalmış bir devrimi yad ediyoruz. Hayatta gülecek şeyler kaldı mı diye sorgularken ağzımıza, yüzümüze, gözlerimize kahkahalar bulaşıyor.
Yağmura, gitmeyen bulanık havaya, bir kedinin kıvrılışına sığındık.
Hava kadar bulanık aklım, anıların ne kadar güvenilmez varlıklar olduğunu bilmek ruhuma iyi gelmiyor. Yaşanılanların ve sonuçların beni ne kadar etkilediğinden emin olmamakta öyle…
Belirsiz koskoca bir kış doğuyor içimde.
